വലിയ പരീക്ഷ പാസ്സായി വലിയ ജോലി നേടിയ പലരും നമുക്കു ചുറ്റുമുണ്ട്. അതുപോലെ വ്യവസായരംഗത്തും കച്ചവടരംഗത്തും മുന്നേറുന്ന പലരേയും നമ്മള് കാണാറുണ്ട്. ഭൗതിക നേട്ടങ്ങള് കരസ്ഥമാക്കുന്നതില് മുന്നിലുള്ള ഇവരെ കാണുമ്പേള് ആരും പറയാന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്. ആധ്യാത്മികജീവിതത്തില് മുന്നേറാനുള്ള ശ്രമം ആരുടെയെങ്കിലും ഭാഗത്തുനിന്ന് ഉണ്ടാകാറുണ്ടോ? അതിനുവേണ്ടി ശ്രമിക്കുമ്പോള് ആദ്യം ഉയരുന്ന ഒരു ചോദ്യം ഉണ്ട്. ആധ്യാത്മിക ജീവിതത്തില് മുന്നേറാന് ആദ്യമായി എന്താണ് വേണ്ടത്?
ഒരു പുഷ്പം മൊട്ടായിരിക്കുമ്പോള് അതിന്റെ പരിമളവും സൗന്ദര്യവും അറിയാനാവില്ല അതു വിടരണം. ക്ഷമയില്ലാതെ അതു വലിച്ചുകീറിയാല് ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല. ആ മൊട്ട് സ്വാഭാവികമായി വിടരാന് വേണ്ടി, ക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കണം. അപ്പോള് മാത്രമേ അതിന്റെ സൗന്ദര്യവും സൗരഭ്യവും പൂര്ണ്ണമായി അനുഭവിക്കാന് കഴിയൂ. ഇവിടെ വേണ്ടത് ക്ഷമയാണ്.
ഒരു മഹാക്ഷേത്രത്തിന്റെ പുറത്ത് വഴിയില് ഒരു കല്ല് കിടന്നിരുന്നു.
ആ കല്ല് ഒരു ദിവസം പറഞ്ഞു :’ഞാനും കല്ലാണ്, ക്ഷേത്രത്തിലുള്ള വിഗ്രവും കല്ലാണ്. എന്നെ എല്ലാവരും ചവിട്ടിനടക്കുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിലെ വിഗ്രഹത്തെ എല്ലാവരും ആരാധിക്കുന്നു.’ ഇതുകേട്ട ക്ഷേത്രത്തിലെ വിഗ്രഹം പറഞ്ഞു:’ഇപ്പോള് എന്നെ എല്ലാവരും ആരാധിക്കുന്നത് മാത്രമേ നീ കാണുന്നുള്ളൂ. എന്നാല് ഇവിടെ വരുന്നതിന് മുന്പ് ഒരു ശില്പി എന്റെ ദേഹത്ത് ഉളികൊണ്ട് ലക്ഷക്കണകിനു കൊത്തുകള് കൊത്തി. ആ സമയമെല്ലാം ഞാന് നിശ്ചലനായി ഇരുന്നുകൊടുത്തു. അതിന്റെ ഫലമാണ് ?എന്നെ ഇന്ന് അനേകര് ആരാധിക്കുന്നത്.’ ശില്പിയുടെ ക്ഷമയാണ് ഇന്നതിനെ പൂജാവിഗ്രഹമാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നത്.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: