ദേഹങ്ങളും ഇന്ദ്രിയങ്ങളും മനസ്സും ബുദ്ധിയും മേദസ്സും അസ്ഥിയും മാംസവും ചേഷ്ടകളും ഭൗതികഭാവം വെടിഞ്ഞ് ഭഗവാദീയങ്ങളായിത്തീര്ന്നു. ഭഗവാന്റെ സര്വജ്ഞതയും സര്വശക്തിമത്ത്വവും ഭക്തനില് ആവിര്ഭവിച്ചു.
ഭഗവാന്റെ ദേഹവും ആ ഭക്തന്മാരുടെ ദേഹവും ~ഒരുപോലെയായി. അങ്ങനെ അഭേദാവസ്ഥ കൈവരിച്ചു. എന്നാല് ഭഗവാന്റെ പ്രഭുത്വവും ഭക്തന്റെ നിത്യദാസത്വവും നിലനില്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതാണ് അചിന്ത്യഭേദാഭേദഭാവം. തീക്കനല് കൂമ്പാരത്തില് മൂടിവച്ച ഒരു ഇരുമ്പ് കഷണം കുറെ സമയം കഴിഞ്ഞാല് തീക്കനല്പോലെ പ്രകാശിക്കും.
തൊട്ടാല് പൊള്ളും. ഇതാണ് ഭഗവാന് മദ് ഭാവം ആഗതാഃ എന്നുപറയുന്നത്. ഭഗവാനോടു തോന്നുന്ന യഥാര്ത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ അഥവാ മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ സമ്പൂര്ണാവസ്ഥയുടെ ഭാവം എന്ന് ഇതിനെ പറയാം.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: