ശ്ലോകം : 16
അഹാ മന്ത്രഃ
യാഗകര്മത്തിലെ യാജ്ഞ്യാ, പുരോവാക്യ തുടങ്ങിയ മന്ത്രങ്ങള് മാത്രമല്ല, വിവിധ ദേവന്മാരെ ഉദ്ദേശിച്ച് ചെയ്യുന്ന ഹോമങ്ങളിലും പൂജകളിലും ജപിക്കുന്ന മന്ത്രങ്ങളിലും ഭഗവാന് സ്ഥിതിചെയ്യുന്നു. അതിനാല് ഭഗവാനെ ധ്യാനിച്ചുകൊണ്ട് ആ മന്ത്രങ്ങള് ജപിച്ചാല് ആ നാമവും പൂജയും ശ്രീകൃഷ്ണാരാധനയായി മാറുന്നു.
അനമേവ ആജ്യം
പലതരം യജ്ഞങ്ങളിലും പൂജകളിലും ഹോമദ്രവ്യവുമായി നാം സമര്പ്പിക്കുന്ന നെയ്യ്, പാല്, ഹവിസ്സ് മുതലായ ദ്രവ്യങ്ങളും ഭഗവാന് തന്നെയാണെന്ന ബോധ്യം അത്യാവശ്യമാണ്. എങ്കിലേ ആ ദേവന്മാര് സന്തോഷിക്കുകയുള്ളൂ.
‘അഗ്നി’- യാഗങ്ങളിലെ ആഹമനീയം തുടങ്ങിയ അഗ്നിയും ദീപനാളങ്ങളില് ജ്വലിക്കുന്ന അഗ്നിയും ഭഗവാന്റെ ആവാസസ്ഥാനം തന്നെ. ദീപത്തില് ഗണപതിയെയും മറ്റുമാണ് പൂജിക്കുന്നതെങ്കിലും അതു ഏറ്റുവാങ്ങുന്നത് ഭഗവാന് തന്നെയാണ്.
ഹുതം അഹം- എല്ലാ യാഗങ്ങളിലും ഹോമങ്ങളിലും പൂജകളിലും വിവിധ ദേവന്മാരെയാണ് ദേവതകളായി കല്പ്പിക്കുന്നതെങ്കിലും ആ ഹോമാദികള് ശ്രീകൃഷ്ണ ഭഗവാന്റെ വിവിധരൂപങ്ങള് തന്നെയാണ് എന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കണം.
ശ്ലോകം 17
അസ്യജഗതഃ
പിതാ മാതാ അഹം
അഖിലകോടി ബ്രഹ്മാണ്ഡങ്ങളുടെയും അവയിലെ ദേവന്മാര് തുടങ്ങിയ സര്വപ്രാണികളുടെയും പിതാവും മാതാവും ഞാന് തന്നെയാണെന്ന് ശ്രീകൃഷ്ണഭഗവാന് പറയുന്നു. അപ്പോള് നമ്മുടെ എല്ലാവരുടെയും മാതാപിതാക്കള്ക്കു നമ്മെ ഉല്പ്പാദിപ്പിക്കാനും വളര്ത്താനുമുള്ള കഴിവ് അവര്ക്ക് കൊടുക്കുന്നത് ഭഗവാന് തന്നെയാണ്. മാതാപിതാക്കന്മാരെ നമസ്കരിക്കുമ്പോള് ആ നമസ്കാരം സ്വീകരിക്കുന്നത് ഭഗവാന് തന്നെയാണ്.
ധാതാ അഹം
അച്ഛനമ്മമാര് മരണപ്പെടുകയാണെങ്കില് നമ്മെ വേറെ ആരെങ്കിലുമായിരിക്കും വളര്ത്തി വലിയവനാക്കുന്നത്. അത്തരം ആളുകളിലും ഭഗവാന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം ഉണ്ടെന്ന ബോധത്തോടെ നാം അവരെ നമസ്കരിക്കണം.
അച്ഛനമ്മമാരെയും വളര്ത്തച്ഛനെയും ഉപേക്ഷിക്കുയോ അനാഥാലയത്തില് തള്ളുകയോ ചെയ്യുന്നവര് മഹാപാപികള് ആണെന്നു മാത്രമല്ല, ഭഗവനെ ദ്വേഷിക്കുന്നവരും നിന്ദിക്കുന്നവരുമാണ്; സംശയമില്ല.
പിതാമഹഃ അഹം
മനുഷ്യരെല്ലാം ആദ്യത്തെ ‘സ്വയംഭുവന്’ എന്നു പറയപ്പെടുന്ന മനുവില്നിന്നാണ് ക്രമേണ തലമുറകളായി ജനിച്ചിട്ടുള്ളത്. അപ്പോള് ആ മനുവാണ് നമ്മുടെ എല്ലാം അച്ഛന്. അച്ഛന്റെ അച്ഛനെയാണ് സംസ്കൃതത്തില് പിതാമഹന് എന്നുപറയുന്നത്. മനുവിന്റെ അച്ഛന് ബ്രഹ്മാവാണ്. അതുകൊണ്ട് ബ്രഹ്മാവാണ് നമ്മുടെ എല്ലാം പിതാമഹന്. ആ ബ്രഹ്മാവായി ശോഭിക്കുന്നതും ഭൗതികതലത്തില് നമ്മുടെ മുത്തശ്ശനായ വ്യക്തിയുടെ ഭഗവാന്റെ ചൈതന്യസ്ഫുരണങ്ങളാണ്.
വേദ്യം പവിത്രം അഹം
ഭൗതികപദാര്ത്ഥങ്ങളുടെ ഘടനയും സ്വഭാവവും അറിയുന്നത് ഭൗതികജ്ഞാനം. ആത്മാവിന്റെയും പരമാത്മാവിന്റെയും ദേഹ മനോബുദ്ധികളുടെയും പ്രവര്ത്തനങ്ങളെ അറിയുന്നത് ആത്മീയജ്ഞാനം. ഭൗതികജ്ഞാനം നമ്മുടെ ഉന്നതിക്ക് തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കും. അതുകൊണ്ട് ആ ജ്ഞാനം അശുദ്ധമാണ്. ആത്മീയ ജ്ഞാനം നമ്മുടെ മോക്ഷത്തിന് സഹായകമാണ്. അതിനാല് അത് പവിത്രമാണ്; ശുദ്ധമാണ്. അശുദ്ധമായ ജ്ഞാനത്തിന്റെ ഉത്കൃഷ്ടാവസ്ഥ ഭഗവത്തത്ത്വ ജ്ഞാനമാണ്. ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തില് ഭഗവാന്റെ ചൈതന്യമുണ്ട്. ആയതിനാല് ആത്മജ്ഞാനമാണ് നാം നേടേണ്ടത്.
ഓംകാരഃ അഹം
സകലമന്ത്രങ്ങളുടെയും വേദപുരാണേതിഹാസങ്ങളുടെയും ബീജം-വിത്ത്-…. ഭഗവാന്റെ ശബ്ദബ്രഹ്മമായ-അവ്യക്തരൂപമായ-പ്രതീകവുമാണത്.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: