ഓരോ നിമിഷവും മക്കളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുക, മക്കളോടുള്ള അമിതമായ വാഞ്ഛയാണ് പുത്രേഷണ. എന്റെ മകള്, എന്റെ മകന് അവര് വളര്ന്നുവലുതായി സ്വന്തം കുടുംബജീവിതത്തില് മാത്രം ബദ്ധശ്രദ്ധരാകുമ്പോള് നിങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാതാകുമ്പോള് നിങ്ങള് ദുഃഖിക്കുന്നു. ഞാന് ഇവനുവേണ്ടി എന്തെല്ലാമാണ് ചെയ്തത്, ഇവന് ഇപ്പോള് എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നതുപോലുമില്ല തുടങ്ങിയ പരാതികള് അവര് ഈ ലോകത്തില് വന്നു ചേര്ന്നതിനുള്ള കാരണക്കാര് മാത്രമാണ് നിങ്ങള്, ഇതിന്നപ്പുറത്തൊന്നുമില്ല. അവര് ഈശ്വരന്റെ സന്തതികളാണ്. പക്ഷേ, എന്റെ മക്കള്, എന്റെ മക്കള്. ഈ ധാരണ നിങ്ങളുടെ മനസ്സിനെ രോഗിയാക്കുന്നു. ഈ ജ്വരം നിങ്ങളെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കുന്നു. ജ്വരഗ്രസ്തനായിത്തീരുമ്പോള് മക്കള്ക്കേതാണ് നല്ലത്, ഏതാണ് ചീത്ത എന്ന് തിരിച്ചറിയാനുള്ള കഴിവുപോലും നിങ്ങള്ക്ക് നഷ്ടമായിത്തീരുന്നു.
നിങ്ങള് സ്വന്തം ചിന്തകളും ആശയങ്ങളും അവരില് അടിച്ചേല്പ്പിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നു. അച്ഛനമ്മമാര് നിങ്ങളില് അടിച്ചേല്പ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ധാരണകളില് നിങ്ങള് സന്തുഷ്ടരാണോ? എല്ലാ മാതാപിതാക്കളും മക്കളുടെ നന്മയെ ഓര്ത്തു, സ്നേഹം കൊണ്ടുമാത്രമാണിങ്ങനെയെല്ലാം ചെയ്യുന്നത്. ഈ ലോകത്തില് എല്ലാവരും പരസ്പരം സ്നേഹിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും ഇത്രയും പ്രശ്നങ്ങളും ദുഃഖവും വേദനയും എവിടെനിന്നാണ് ഉണ്ടാകുന്നത്. ഈ ആഗ്രഹം അല്ലെങ്കില് പുത്രേണയാണ് ഇതിനുകാരണം. എന്റെ മക്കള്, എന്റെ മകന്, എന്റെ മകള് ഇതാണ് ഓരോരുത്തരുടെയും ചിന്താഗതി.
തത്ഫലമായി നമ്മള് മറ്റു കുഞ്ഞുങ്ങളെ മറക്കുന്നു. ഓരോ മാതാപിതാക്കള്ക്കും അവനവന്റെ മക്കള് മറ്റുള്ളവരേക്കാള് കേമനും ബുദ്ധിമാനുമായിത്തീരുന്നു. ഒരിക്കല് എന്റെ ഒരു ഭക്കന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാലുമാസം പ്രായമായ കുഞ്ഞിനെ കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ”ഗുരുജി, എന്റെ കുഞ്ഞ് അതീവ ബുദ്ധിമാനാണ്. താങ്കളുടെ ഫോട്ടോ കാണുമ്പോഴേക്കും തിരിച്ചറിയുന്നു. ഓരോ ശിശുവും ബുദ്ധിമാനാണ്. പക്ഷേ, സ്വന്തം കുഞ്ഞിനോടുള്ള മോഹം കൊണ്ട് ഈ ധാരണ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കുന്നു. ഇതാണ് പിന്നീട് ദുഃഖത്തിനു കാരണമായിത്തീരുന്നത്.
– ശ്രീ ശ്രീ രവിശങ്കര്
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: