ദിവസവും നിങ്ങള് നിരവധി സഹായങ്ങള് മറ്റുള്ളവര്ക്കായി ചെയ്യാറുണ്ട്. കൂട്ടുകാര്ക്ക്, ബന്ധുക്കള്ക്ക്, സുഹൃത്തുക്കള്ക്ക്, സഹപ്രവര്ത്തകര്ക്ക് ഒക്കെ വേണ്ടി. തീരെ പരിചയമില്ലാത്ത ഒരാളെ റോഡ് മുറിച്ചുകടക്കാന് സഹായിക്കുന്നവരെ വലിയ നഗരങ്ങളില് പോലും അമ്മ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. സഹായം ചെയ്തു കഴിയുമ്പോള് സഹായം സ്വീകരിച്ച ആള്, നല്കിയ ആളിനെ പ്രശംസിക്കും. പ്രശംസാ വചനങ്ങളും നന്ദി വാക്കുകളും കേള്ക്കുമ്പോള് പലരുടെയും ഭാവം അമ്മ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവര് വിനയാന്വിതരാകും. എന്നിട്ട് പറയും: ‘നന്ദി എന്നോടല്ല പറയേണ്ടത്. ഞാന് വെറും ഉപകരണം മാത്രമാണ്. എല്ലാം അവിടുന്ന് നടത്തുന്നു. ജഗദീശ്വരന്റെ ഇച്ഛയാണ് എന്നിലൂടെ പ്രകടമാകുന്നത്. ഈ നല്ല വാക്കുകള് എല്ലാം അവിടുത്തേക്ക് നല്കൂ.’
പക്ഷേ, പലപ്പോഴും അമ്മയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്യമുണ്ട്. ഇത്തരം വാക്കുകള് ഉള്ളില്ത്തട്ടി പറയുന്നതല്ല. യഥാര്ഥ വിനയവും ഈശ്വരഭക്തിയും കൊണ്ടല്ല പലരും ഇങ്ങനെ പറയുന്നത്. തന്റെ സഹായം സ്വീകരിച്ചവര് നന്ദിപറയുമ്പോള് ഉള്ളില് ആനന്ദമാണ്. പുറത്ത് അതു കാട്ടാതെ വിനയം ഭാവിക്കും. എല്ലാറ്റിന്റെയും കാരണം ഈശ്വരനാണ് എന്നൊക്കെ പറയും. ഉള്ളില് മറ്റൊരു ഭാവമുണ്ട്: ‘ഞാന് മിടുക്കന് തന്നെയാണ്.
എന്റെ കഴിവും സാമര്ഥ്യവും കൊണ്ട് അയാള്ക്ക് സഹായം ലഭിച്ചു. എല്ലാവരും എന്റെ കഴിവിനെ പ്രശംസിക്കുന്നു, അംഗീകരിക്കുന്നു.’ ഇത്തരം ചിന്തകള് പെരുകിപ്പെരുകി ഉള്ളില് നിറയും.അങ്ങനെ നന്ദിപൂര്വമായ ഒരു വാക്ക് നിങ്ങളുടെ തലയിലേക്ക് കടന്നുചെന്നാല് സ്വയം മിടുക്കനാണ്, പ്രഗല്ഭനാണ് എന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങും. വളരെ മോശമായ തുടക്കമാണ് ഇത്. ഉള്ളിലെ ‘ഞാന്’ എന്ന ഭാവം വളര്ന്ന് വലുതാകാന് ഉള്ള വെള്ളവും വളവുമാണ് മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രശംസാവചനങ്ങള്. മറ്റുള്ളവര്ക്ക് ചെറിയ സഹായം ചെയ്യണം എന്ന് ആത്മാര്ഥമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില് അതു ചെയ്യുക. പ്രത്യുപകാരമായി നന്ദിയുടെ പൂച്ചെണ്ടും പ്രശംസാവചനങ്ങളും പ്രതീക്ഷിക്കരുത്.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: