സ്ഥിതപ്രജ്ഞനായ ഭക്തന് ഭൗതിക സുഖം കിട്ടാന് ആഗ്രഹിക്കുകയില്ല. പരമാത്മാവായ ശ്രീകഷ്ണ ഭഗവാനെ നിഷ്ഠയോടെ സേവിച്ച് സന്തോഷിപ്പിക്കണം., ശ്രീകൃഷ്ണ ഭഗവാനെ കാണണം, ഭഗവാന് സേവനം അര്പ്പിക്കണം,സന്തോഷിപ്പിക്കണം, എന്ന ആഗ്രഹം ഭൗതികമേ അല്ല. ആത്മീയമാണ്.വസ്തവത്തില് അത് ആഗ്രഹമേ അല്ല. ജീവാത്മാവിന്റെസ്ഥിതി വീണ്ടെടുക്കലാണ് ഭഗവാനെ സേവിക്കുക എന്നത്. ജീവാത്മവിന്റെ സനാതനമായ-മാറ്റാന് കഴിയാത്ത- സ്വധര്മ്മമാണ്. അഗ്നിയുടെ ധര്മ്മംചൂടും വെളിച്ചവും നല്കുക എന്നതാണല്ലോ; അതുപോലെ.
അങ്ങനെ ജീവിക്കുന്ന ഭക്തന് ദേഹത്തിന്റെ നിലനില്പ്പ്പോലും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. (നിസ്പ്രഹഃ) ഒരു വസ്തുവിനോടും ഞാനാണിതിന്റെ ഉടമ ” -എന്ന ഭാവം പുലര്ത്തുന്നില്ല. (നിര്മ്മമഃ) കാരണം ഈശ്വരന്റേതാണ്. ഈ പ്രപഞ്ചം മുഴുവന് (”ഈശാവാസ്യമിദം സര്വ്വം”) എന്ന ബോധം തന്നെ. ”ഞാന് ഇന്ന ആളാണ്,ധനവാനാണ്,ബുദ്ധിമാനാണ് തുടങ്ങിയ അഹങ്കാരവുമില്ല. (നിരഹങ്കാരഃ) #ീദേഹം നശിക്കുന്നതാണെന്ന ഉറച്ച ബോധമാണ് അതിനുകാരണം. പിന്നെ യദൃച്ഛയാ വന്നു ചേരുന്ന സുഖങ്ങളും ദുഃഖങ്ങളും ഭഗവാന് തരുന്ന പ്രസാദമാണ്; അതു സ്വീകരിച്ചില്ലെങ്കില് ഭഗവാന് സന്തോഷിച്ചില്ലെങ്കിലോ, എന്നു കരുതി സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് സഞ്ചരിക്കുന്നു, ഭഗവദ് ഭജനത്തില് മുഴുകി നടക്കുന്നു.
അര്ജുനന് സ്വന്തം സുഖം ആഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടാണ്,ഗുരു ബന്ധുജനങ്ങളെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കണം,അങ്ങനെ സന്തോഷിക്കണം എന്ന ആഗ്രഹം കൊണ്ടാണ്,ആദ്യം യുദ്ധം ചെയ്യേണ്ട എന്നു തീരുമാനിച്ചത്. ഗീത കേട്ടതിനുശേഷം ഭഗവാന്റെ കാര്യമായ യുദ്ധംചെയ്ത് കൃഷ്ണനെ സന്തോഷിപ്പിക്കണം എന്ന ബോധത്തോടെ യുദ്ധം ചെയ്തു. തനിക്കാഗ്രഹമില്ലെങ്കിലും ഭഗവാന്റെ ആഗ്രഹം പൂര്ത്തീകരിക്കേണ്ടത് അര്ജുനന്റെ സ്വധര്മ്മമാണ്. സേവനമാണ്. സംസാര ദുഃഖം നശിക്കുകയും ഭഗവദ് ഭജനാനന്ദം ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥയില്- പരമ ശാന്തിയില് ഇങ്ങനെ നമുക്കും എത്തിച്ചേരാം.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: