കുഞ്ഞു ഹൃദയം വിവേകത്തോടുകൂടിയ ഹൃദയമാണ്. ചിലര്ചോദിക്കും കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്ക് വിവേകമില്ലല്ലോ എന്ന്. അവരുടെ വിശ്വാസവും ഭവനാശക്തിയുമാണ് ഇവിടെ അര്ത്ഥമാക്കുന്നത്. ഒരുകുട്ടി കല്ലെടുത്തുവച്ച് ഇത് സപ്രമഞ്ചം എന്നു പറഞ്ഞാല് ആ കുട്ടിക്ക് അത് സപ്രമഞ്ചം തന്നെയാണ്. അതിന്റെ മുന്നില് ഒരു കമ്പും പിടിച്ച് വാളേന്തിയ രാജാവിനേപ്പോലെ നില്ക്കുന്ന അവന്റെ ഭാവം താന് രാജാവാണെന്ന് തന്നെയാണ്.
അവന്റെ വര്ത്തമാനവും ഭാവവും എല്ലാം അതേ മട്ടിലാണ്. താനിരിക്കുന്നത് കല്ലിലാണെന്നോ; കൈയിലുള്ളത് വാളല്ല വടിയാണെന്നോ അവന് ചിന്തിക്കുന്നില്ല. അവനെ സംബന്ധിച്ച്തന്റെ കൈയിലുള്ളത് വാള്തന്നെയാണ്. ഈ ഒരു ഭാവനാശക്തിയും വിശ്വാസവും നിഷ്ക്കളങ്കതയും നമുക്ക് നഷ്ടമായി. പകരം അസൂയയുടേയും കുശുമ്പിന്റേയും ഒരു പ്രതിരൂപം മാത്രമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഈ നിഷ്ക്കളങ്കത നിറഞ്ഞ ഹൃദയവും വിവേകം നിറഞ്ഞ ബുദ്ധിയും ആണ് ആത്മീയ ജീവിക്ക് അവശ്യം വേണ്ടത്.
അതുണ്ടെങ്കിലേ അനുഭൂതി നുകരാന് കഴിയൂ.അങ്ങനെയുള്ളവന്റെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് ദുഃഖത്തിനോ നിരാശയ്ക്കോ കടന്നുചെല്ലാന് കഴിയില്ല.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: