ഒരുകുട്ടി കല്ലെടുത്തുവച്ച് ഇത് സപ്രമഞ്ചം എന്നു പറഞ്ഞാൽ ആ കുട്ടിക്ക് അത് സപ്രമഞ്ചം തന്നെയാണ്. അതിന്റെ മുന്നിൽ ഒരു കമ്പും പിടിച്ച് വാളേന്തിയ രാജാവിനേപ്പോലെ നിൽക്കുന്ന അവന്റെ ഭാവം താൻ രാജാവാണെന്ന് തന്നെയാണ്. അവന്റെ വർത്തമാനവും ഭാവവും എല്ലാം അതേ മട്ടിലാണ്.
താനിരിക്കുന്നത് കല്ലിലാണെന്നോ; കൈയിലുള്ളത് വാളല്ല വടിയാണെന്നോ അവൻ ചിന്തിക്കുന്നില്ല. അവനെ സംബന്ധിച്ച്തന്റെ കൈയിലുള്ളത് വാൾതന്നെയാണ്. ഈ ഒരു ഭാവനാശക്തിയും വിശ്വാസവും നിഷ്ക്കളങ്കതയും നമുക്ക് നഷ്ടമായി.
പകരം അസൂയയുടേയും കുശുമ്പിന്റേയും ഒരു പ്രതിരൂപം മാത്രമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഈ നിഷ്ക്കളങ്കത നിറഞ്ഞ ഹൃദയവും വിവേകം നിറഞ്ഞ ബുദ്ധിയും ആണ് ആത്മീയ ജീവിക്ക് അവശ്യം വേണ്ടത്. അതുണ്ടെങ്കിലേ അനുഭൂതി നുകരാൻ കഴിയൂ.അങ്ങനെയുള്ളവന്റെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് ദുഃഖത്തിനോ നിരാശയ്ക്കോ കടന്നുചെല്ലാൻ കഴിയില്ല.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: