- സാംസ്കാരിക പൈതൃകം എന്നതുകൊണ്ട് എന്താണു വിവക്ഷിക്കുന്നത് എന്നു വിശദീകരിക്കാമോ?
- ആ പൈതൃകത്തില് സഹിഷ്ണുത സ്ഥായിയായി നിലനിന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് നാം നിരീക്ഷിക്കുന്നു. അത്, എത്രത്തോളം വാസ്തവത്തിനു നിരക്കുന്നതാണ്?
- താഴ്ന്നവര് എന്നു കരുതപ്പെടുന്ന ജാതിക്കാര് തങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി സംഘടിക്കുകയും വാദിക്കുകയും പ്രവര്ത്തിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോള്, അതിന് തടസം നില്ക്കാന് സഹിഷ്ണുത എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ടോ? അയിത്തത്തിന് എതിരായി വിദ്യാഭ്യാസ അവകാശങ്ങള്ക്കു വേണ്ടിയും പിന്നാക്ക, ദളിത് വിഭാഗങ്ങള് മുറവിളി കൂട്ടിയപ്പോള്
അരുതരുത് വിരോധം
ഭിന്നവര്ഗങ്ങളെല്ലാം
ഒരുമയോടിണക്കിച്ചേര്ത്ത
പുഷ്പങ്ങളല്ലോ
എന്നു പ്രഖ്യാപിച്ചശേഷം ആ ഒരുമ തകര്ക്കാനാണ് അവകാശവാദക്കാര് തുനിയുന്നതെന്ന് അക്കാലത്ത് സാംസ്കാരിക നായകന്മാരില് നിന്ന് പ്രതികരണങ്ങളുണ്ടായതിനെപ്പറ്റിയാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.
- നമ്മുടെ സാംസ്കാരിക പൈതൃകം സമ്പന്നമാക്കാന് ആത്മാര്പ്പണത്തോടെ പരിശ്രമിച്ച അര്ണോസ് പാതിരി, ഗുണ്ടര്ട്ട് മുതലായവര്ക്കു തുല്യമായി, മലയാളഭാഷയ്ക്കും സാഹിത്യത്തിനും വേണ്ടി ത്യാഗമനുഷ്ഠിച്ച എത്രപേരെ നമുക്കു കാണാന് കഴിയും? അധികം പേരില്ലെങ്കില്, കാരണമെന്ത്?
- സാഹിത്യത്തില് കാമവികാര തുല്യമായ പ്രേമത്തിനല്ലാതെ പരിശുദ്ധമായ പ്രേമത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു സങ്കല്പവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്ന് മുണ്ടശ്ശേരിയും സി.ജെ. തോമസും ഖണ്ഡിതമായി അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. അതിനോട് എത്രത്തോളം യോജിക്കാം?
- നാടകവും കഥകളിയും ഒരേ ദൃശ്യകലാരൂപത്തിന്റെ രണ്ടു വശങ്ങളാണെന്ന വാദം, നാട്ടില് പ്രചാരമാര്ജിച്ച നാടകരൂപത്തിന് വിഘാതം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുണ്ടോ? അങ്ങനെ ഒരു സൂചന സി.ജെ. തോമസിന്റെ ‘ഉയരുന്ന യവനിക’-യില് കാണാം.
- ജാതിവികാരവും മതബോധവും സാഹിത്യത്തിനു ബാധകമാണോ? സര്വജനീനതകൊണ്ട് സാഹിത്യത്തിന്റെ മൗലികസ്വഭാവം എന്ന തത്വം ഇവിടെ സ്മരണീയമാണ്.
- നമ്മുടെ കാലഘട്ടത്തെ സര്ഗാത്മകമായ വന്ധ്യത ബാധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ബുദ്ധിജീവികളില് ചിലരെങ്കിലും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. എത്രത്തോളം യോജിക്കുന്നു?
- സര്ഗാത്മകത കലാ, സാഹിത്യ വേദികളില് ഉദ്ദീപിപ്പിക്കാന് നമുക്കെന്തു ചെയ്യാന് സാധിക്കും?
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: