സുഖവും ആത്മസ്വരൂപവും വേറെയല്ല. പദാര്ഥങ്ങളില് ഒന്നില്നിന്നെങ്കിലും സുഖമെന്നത് ലഭിക്കില്ല. അവയില്നിന്ന് സുഖം കിട്ടുമെന്ന് നാം നമ്മുടെ അവിവേകത്താല് വിചാരിക്കുന്നു. മനസ്സ് ബഹിര്മുഖമാവുമ്പോള് ദുഖത്തെ അനുഭവിക്കുന്നു. വാസ്തവത്തില് നമ്മുടെ കാര്യങ്ങള് പൂര്ത്തിയാവുന്നതോടുകൂടി മനസ്സ് തന്റെ യഥാസ്ഥാനത്തു തിരിച്ചുവന്ന് ആത്മസുഖത്തെ അനുഭവിക്കുന്നു. അതുപോലെതന്നെ, ഉറക്കം, സമാധി, മൂര്ച്ഛ മുതലായ കാലങ്ങളിലും, ഇഷ്ടപദാര്ത്ഥം ലഭിക്കുമ്പോഴും അനിഷ്ടപദാര്ത്ഥം നശിക്കുമ്പോഴും മനസ്സ് അന്തര്മുഖമായി ആത്മസുഖത്തെ തന്നെ അനുഭവിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ മനസ്സ് ആത്മാവിനെവിട്ട് പുറമെ പോയ്ക്കൊïും ഉള്ളിലേക്ക് വന്നുകൊïും ഒഴിവില്ലാതെ അലയുന്നു.മരത്തിന്റെ കീഴില് നിഴല് സുഖമായി വാഴുന്നു, പുറമെ വെയില് എരിയുന്നു. പുറത്തു സഞ്ചരിക്കുന്ന ഒരുവന് നിഴലില്ച്ചെന്ന് തണുപ്പ് അനുഭവിക്കുന്നു.
അല്പനേരം കഴിഞ്ഞതിനുശേഷം പുറത്തിറങ്ങി വെയിലിന്റെ ചൂടു സഹിക്കാന് വയ്യാതെ വീïും മരത്തിന്റെ കീഴില് വന്നിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ തണലില്നിന്ന് വെയിലിലേക്ക് പോകുകയും, വെയിലില്നിന്ന് തണലിലേക്ക് വരുകയും ചെയ്തുകൊïിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നവന് അവിവേകിയാകുന്നു. എന്നാല് വിവേകിയാകട്ടെ, തണലില്നിന്നും മാറുന്നില്ല. അതുപോലെ, ജ്ഞാനിയുടെ മനസ്സും ഈശ്വരനെ വിട്ടുപിരിയുന്നതല്ല. പക്ഷേ, അജ്ഞാനിയുടെ മനസ്സാകട്ടെ, പ്രപഞ്ചത്തില് കളിച്ചു ദുഃഖമനുഭവിക്കുകയും ഇടയ്ക്ക് ഈശ്വരനെ പ്രാപിച്ചു സുഖമനുഭവികുകയും ചെയ്യുന്നു. ജഗത്ത് എന്നത് സങ്കല്പ്പമാകുന്നു. ജഗത്ത് മറയുമ്പോള്, അതായത് സങ്കല്പ്പങ്ങള് നശിക്കുമ്പോള്, മനസ്സ് ആനന്ദത്തെ അനുഭവിക്കുന്നു. ജഗത്തുïെന്നു തോന്നുമ്പോള് ദുഖാനുഭവമുïാകുന്നു.
കടപ്പാട് https://sreyas.in/
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: